'Gebaseerd op het boek
van Jordan Belfort', meldt de aftiteling. Het is een vilein tikkie, na in
dit holle feest. Getrommel op lege borstkassen, want er zit geen hart
in deze mensen. Van mij had de film nog véél cynischer gemogen. Maar hoe
krijg je dat in hemelsnaam voor elkaar? We leven allemaal in de 'rat race' van
het kapitalisme. Het eerste uur van deze film ís gewoon ontzettend
grappig, omdat iedereen diep van binnen wel in de volwassen versie van
de ballenbak zou willen duiken. Wat moet je anders? Is er nog andere
zingeving dan 'money, money, money'? Vandaar ook dat die memoires zo
mooi passen. Een Diederik Stapeltje doen. Een ongelofelijke klootzak
zijn, al je krediet verliezen, maar dan gewoon dat gebrek aan krediet
weer (en mét succes) te koop aanbieden. Natuurlijk wordt er hier prima
geacteerd. En zelfs Jonah Hill hervindt zichzelf. Hij begint op Ton
Elias te lijken. Hoe passend wil je het hebben. Vleesgeworden kogelronde
geldzucht, schaapachtig kijkend vanachter een brilletje. Maar
ondertussen... Als gezegd, ik geloof onmiddellijk dat Scorsese wél een
hart heeft, en nog op de goede plaats ook, maar The Wolf of Wall Street
is een achtbaanrit to nowhere. Vol scheldende bankmannetjes en hun The
Hills-vrouwen, die géén epos verdienen. Om Matthew McConnaughy te
parafraseren... Laat ze zichzelf maar aftrekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten