Extrapolated art. Een
leerzaam kunstlesje. Breng de schilderijen van Edward Hopper 'tot
leven' en ze gaan juist mínder leven. Ineens valt op hoe geconstrueerd
ze zijn. Dat bedoel ik niet negatief. Zoals elke kunstenaar was Hopper
geïnteresseerd in kleuren, schaduwen en vlakverdelingen. Eén graadje
abstractie verden worden huiskamer-nissen Mondriaaneske driehoeken.
Figuratie(f) is ook maar een illusie. Zelfs wat troep op de grond blijkt
bij nader inzien een oplopende lijn van massa te vertonen. De dynamiek
in de film is verder minimaal. Mensen lopen nog wel eens een kamer in of
uit, maar op de eerste dialoog moeten we vijftig (!) minuten wachten.
Okee, de figuren van Hopper zijn eenzaam, maar toch, wat barfly-gebabbel
had best gekund. Nu zitten we vooral naar kalme, wat saaie voice-over
te luisteren. Er ontvouwt zich heel voorzichtig een verhaal over een
toneelactrice, twijfelend over haar relatie, haar baan, haar leven.
Spannend wordt het zelden, al zijn de verwijzingen naar Elia Kazan ('de
rat') voor de filmliefhebber amusant. Een beetje voyeuristisch is
het gelukkig wel. (Toch de Hopper-staat bij uitstek.) 'Naked woman
smoking a cigarette'. Had een werktitel kunnen zijn. Voor Hoppers
bekendste schilderij was blijkbaar geen budget. Op de soda pop in
Nighthawks kun je wachten tot je tweedimensionaal bent. Gelukkig zingt
David Sylvian.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten