vrijdag 12 juni 2015

La Vénus à la Fourrure

Er is een dateshow op tv waarin mensen eerst zoenen en daarna bepalen of ze elkaar twee (!) minuten willen spreken... Na het tongen arriveert één van de jongedames op de speeddate. En hoe breekt zij het ijs? 'Die baard, die gaat eraf!' Heerlijk. En u kunt raden hoe dat afloop. Met die baard. Mannen doen stoer, maar een beetje tegengas en ze zijn om. Vrouwen zijn godinnen, ten slotte. La Vénus à la Fourrure danst de tango der seksen rond een fallische totempaal. De meta-film gebaseerd op een toneelstuk over het maken van een toneelstuk naar een oud boek (sorry!) zit vol masochistische spelletjes. We leren het hier van de meester Masoch zelve. De Oostenrijker schreef de negentiende-eeuwse 50 Tinten Grijs. De wens slaaf te zijn van de meesteres. Amalric (sprekend de jonge Polanski) speelt een toneelschrijver die zich voor het eerst aan regisseren waagt. Hij heeft een dag audities achter de rug als Emmanuelle Seigner (echtgenote van Polanski) binnenvalt. In een gewaagd pakje, en met een hondenriem om de nek. Dat belooft vuurwerk. En dat krijgen we. Grotendeels verbaal natuurlijk, zelfs de muziek had niet gehoeven van me. In tegenstelling tot Polanski's vorige toneelverfilming (Carnage) zitten we hier op terrein waar de oude baas de geursporen kent. De Locataire-taferelen komen niet als verrassing, maar wel als... bevolen.

Geen opmerkingen: