Er
is een dateshow op tv waarin mensen eerst zoenen en daarna bepalen of
ze elkaar twee (!) minuten willen spreken... Na het tongen arriveert één
van de jongedames op de speeddate. En hoe breekt zij het ijs? 'Die
baard, die gaat eraf!' Heerlijk. En u kunt raden hoe dat afloop. Met die
baard. Mannen doen stoer, maar een beetje tegengas en ze zijn om.
Vrouwen zijn godinnen, ten slotte. La Vénus à la Fourrure danst de
tango der seksen rond een fallische totempaal. De meta-film gebaseerd op
een toneelstuk over het maken van een toneelstuk naar een oud boek
(sorry!) zit vol masochistische spelletjes. We leren het hier van de
meester Masoch zelve. De Oostenrijker schreef de negentiende-eeuwse 50
Tinten Grijs. De wens slaaf te zijn van de meesteres. Amalric (sprekend
de jonge Polanski) speelt een toneelschrijver die zich voor het eerst
aan regisseren waagt. Hij heeft een dag audities achter de rug als
Emmanuelle Seigner (echtgenote van Polanski) binnenvalt. In een gewaagd
pakje, en met een hondenriem om de nek. Dat belooft vuurwerk. En dat
krijgen we. Grotendeels verbaal natuurlijk, zelfs de muziek had niet
gehoeven van me. In tegenstelling tot Polanski's vorige toneelverfilming
(Carnage) zitten we hier op terrein waar de oude baas de geursporen
kent. De Locataire-taferelen komen niet als verrassing, maar wel als...
bevolen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten