Philomena

'Fucking catholics.' Vat het eigenlijk afdoende samen. Steve Coogan is een fijne, cynische grapjas, maar hij zoekt het de laatste tijd in wat saaier werk. Human interest verhalen. What Maisie Knew schreeuwde om een adoptie. Het kind van tienermoeder Philomena is haar lang geleden door evil nuns afgenomen. De flashbacks met retro-instagram filter doen een halfslachtige poging tranen te trekken. In het 'nu' is Coogan de rijke ex-spin doctor die een magazine-verhaaltje pent. Vandaar dat hij met 'little old Irish lady' Judi Dench op pad gaat. De twee zeker zijn op elkaar ingespeeld, maar toch ging ik ineens twijfelen of ik de 'latere' Dench eigenlijk wel eens in een écht goede film had gezien... Het scenario peurt wat grapjes uit het dieet van Reader's Digest, trash-tv en bouquet-reeks boekjes van de dame, maar is de film zelf veel meer? Wel lukt het om een soort meta-verhaalironie te laten ontstaan. Zowel de twee hoofdpersonages als de kijker weet dat alles hier om de emoties draait. Het leven is de soap die je zelf maakt. Ergens werkt het nog ook. Wanneer de zoektocht op de eerste twist stuit, raakt het me toch. 'Helemaal' voor 'niks' gezocht. Zit je in Amerika. Achter je production placement laptop. 'She's been searching all her life for him' schreeuwt Coogan later. De zwakte van de film Philomena is dat de emotionele uitroep onwaarachtig en overdreven aanvoelt.