De
Noorse Adaptation is in braille geschreven. Blind laat precies zien
(..) hoe het is om blind te worden. Ineens is je wereld leeg. Sta je er
helemaal alleen voor. Je kan alleen nog naar binnen kijken. Terend op
vroegere visuele herinneringen, op hoe het was. De geslotenheid van
blind zijn heeft raakvlakken met depressie en eenzaamheid. En het is in
dat kader dat een jonge vrouw haar handicap een plaatsje weet te geven.
Ze begint te werken aan een scenario over twee eenzame stadsmensen.
Vooral de man wordt goed getroffen. De verlegen rukker die langzaam voor
zichzelf durft toe te geven dat de meisjes op straat – ook al hebben ze
dan kleren aan – toch écht een stuk leuker zijn. Maar hoe ze aan te
spreken? Zijn kleine fantasietjes zijn even gênant als lief. Blind durft
sardonisch hard te zijn. De Oslo-aanslagen vormen een verademing voor
de eenzame man. Eindelijk mag de buitengeslotene ook deel uitmaken van
de saamhorigheid. (Breivik was vast gewoon eenzaam...) De vrouw in het
meta-scenario is meer het alter ego van de schrijfster. Haar gevoelens
en haar verlangens. Blind is ook een opvallend seksuele film. De andere
zintuigen spelen (als vanzelf) op. Dat is soms opmerkelijk eng en beklemmend, maar
uiteindelijk toch ook teder. Voor extra effect begon trouwens tijdens de
film mijn scherm te knipperen, om vervolgens uit te vallen. Enhanced cinema
experience.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten