Studio
Ghibli en Takahata zijn hier meer retro dan ooit. Niet alleen krijgen
we een sprookje voorgeschoteld, ook de looks zijn bewust die van een
prentenboek. (Of beter, een stokoude perkamentrol) Heel veel wit,
vleugjes aquarel en wat pentekening. Het neigt soms naar flets, maar het
past wel bij de eeuwigheid van het verhaaltje. Een oud mannetje
ontfermt zich over een Duimelijntje, waarna ze het plots op een groeien
zet. (Mede doordat oma haar een ferme borst aanbiedt!) Na een beestjes
en buitenlui-jeugd begint de echte parabel. Het meisje gaat met d'r
adoptie-ouders naar de stad, om prinses te worden. Zó moet het zijn
volgens 'papaatje', en die Japanners hebben nooit veel moeite met
predestinatie gehad. Het is wel even wennen. Ook de ouders moeten ineens
een statige rol spelen. Gelukkig is er een kat voor afleiding, en
krijgt de prinses van een Spirited Away-kereltje haar 'ware' naam. Dan
verschijnen de onvermijdelijke vrijers, en begint het verhaaltje te
slepen als een lange prinsesenjurk. In oude tijden was er véél tijd bij
dat haardvuur. De huwelijksselectie is een verhaal binnen een verhaal
zonder pointe. Echt goed wordt het bij het bittere slot. Ik moest aan
Under The Skin denken! Pleit voor de depressieve buitenaardse ondertoon
van deze film, en voor de magie van Under The Skin. Of omgekeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten