'I'm
switching you to buckshot.' Blue Ruin is een actiefilm zo mal en over
the top dat ie toch ook wel weer wat grappigs heeft. Heel in de verte dan. Het begint al met
de metamorfose. We zien het hoofdpersonage (streetwise, tattoos) in de
goot als een 'straw dog' leven. Slapend in zijn auto, etend uit
vuilnisbakken, maar wel als inbreker 'dapper' badend in een villa. Dan
krijgt de man via een agente een nare mededeling. Onze zwerver scheert
baard en lange manen af, en prompt ie is een vetklepperige
dork. Dáárom hebben al die kerels tegenwoordig een baard! Uiterlijk mag
ie een sitcom-hoofd hebben, de man vergeet dat de helft van de tijd,
vooral tot zijn eigen afgrijzen. In het schizofrene script ontpopt hij
zich tot een wreker, die tussen de bloederige exercities door hierover
schijnheilig bij zus gaat zitten janken. Is dat wat tien jaar haat
opbouwen met een mens doet? Me dunkt van niet. Zelfs de reden dat onze
man op wraaktocht gaat is ietwat wattig. Zijn ouders zijn vermoord...
Niks lieve dochtertjes. Toegegeven juist in de verklaring is de film wel
amusant sardonisch. Twee duidelijke aanwijzingen dat we in een totale
cult-flop zitten is het bezochte concert (metal, freaks, eng!) én het
feit dat de (andere) schurken met een kruisboog aan komen zetten... Een
ganse wapencollectie uit coolheidsoverwegingen thuisgelaten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten