Altman,
kaartspelletjes, Elliott Gould, én een korte avant la lettre-cameo van
Jeff Goldblum, het handen wrijven hield niet op! In een gokfilm gaat het
vanzelfsprekend over 'premonitions' en toevallig had ik een heel
toepasselijke. Ik probeerde me die dag een huiselijk filmbeeld te
herinneren, van een dame die terugkwam van boodschappen doen. Dat bleek
3 Women, en dús was het de goeie dag voor California Split. Altman begint
de film met een uitgebreide, kalm geregistreerde maar toch intense
scene. Zijn trademark. De eerste tien minuten vliegen om aan de
pokertafel, waar een bewust irritante Elliott Gould een speelkaart al
dan niet voor deze de grond raakt vangt. (Is het een oplicht-trucje van
'm?) Hij zal de actie later bezuren, maar maakt er wel een nieuwe
vriend. George Segal is de meer huisje boompje beestje-achtige speler,
het totale tegenovergestelde van de levenslustige pimp Gould. De pijn
van het gokken zit bij Segal, en die doet dat uitstekend. Altman vertelt
nauwelijks back story, en dat hoeft ook niet. Ik zie een man voor me
met een gebroken huwelijk, vluchtend in
The Gambler-achtige schemes om
zijn leven weer op een recht pad te krijgen, terwijl juist al dat gokken
hem van zijn werk houdt. (Het is daar dat we even een glimp van
Goldblum zien.) Gould introduceert Segal bij wat vriendinnetjes, die hun
eigen tragische manier van hosselen hebben. Twee van de mooiste scenes
zijn met de meisjes. Eerst krijgen de dames excentriek bezoek, Altman is
achteloos goed voor en met outcasts. Later knuffelt Segal wat met een
van de meisjes. Het wil niet echt lukken. Dan is het tijd voor de
laatste grote betting spree, met onder meer een prachtige
poker-tegenstanders-analyse. De voortekenen zijn gunstig. 'This rain
could've been snow'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten