Het
eerste half uur dacht ik: nou dit kan toch gewoon een hele mooie film
worden jongens!? Dat kon inderdaad, maar het gebeurt niet. Simpelweg
omdat regisseur Mungiu weigert hier een film over vriendschap van te
maken. De verbroken vriendschap om precies te zijn. Twee jonge vrouwen
'kennen' elkaar meer dan platonisch van het weeshuis. Daarna zijn de
wegen echter in twee totaal verschillende richtingen gelopen. Het ene
(echt verliefde) meisje is naar Duitsland gegaan, en daar vermoedelijk
in dubieuze baantjes belandt. Het andere meisje heeft dat misschien aan
zien komen (een foute Duitse connectie komt zijdelings ter sprake) en is
juist een fanatiek nonnetje geworden. (De hoer en de maagd!) Nu komt
het 'losgeslagen' meisje haar opzoeken, en als het even kan beminnen.
Genoeg materiaal voor vuurwerk, lijkt me. Maar vooral het nonnetje
acteert matig, en van een verhaal mét de twee is nooit sprake. Mungiu
houdt zich vooral bezig met het dagelijkse vrome gangetje in het
klooster, dat een haast aantrekkelijk baken van rust is vergeleken met
de hekserige buitenwereld. (Een debiele broer, cynische professionals in
het ziekenhuis...) Ondertussen zet het nieuwe meisje de boel op
satanische stelten. Nu moest ik bij
Barbara laatst al aan
Requiem
denken, en dat is toch echt de betere exorcisme-prent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten