Je
vraagt je af waarom mensen muziekfestivals willen organiseren. Of ze überhaupt willen bezoeken. Ik werd er maar agorafobisch van. Zo'n
mensenmassa in een snikhete arena. Dan breekt de al uren staan
wachtende rij door een hek heen, en begint de zaal 'nog wat op te
schuiven'. Dit alles uit puur enthousiasme omdat de 'Wu' in hun
voltallige line-up (anno 2004 kon dat nog nét) gaat verschijnen. Ook dat
brengt weer genoeg geheks voor de organisatie met zich mee, want ODB
heeft, eh, andere plannen... Ondertussen maken we kennis met zijn
manager (een joodse Enrique Iglesias look-alike) én zijn entourage (Twee
zich dom voordoende dikzakken – 'we are the background niggaz'.)
Gedurende de festivaldag treden andere artiesten op, waaronder ene
Supernatural, in alle hectiek de Mister Positivo van de film. Hij
vermaakt het publiek met een geweldige 'obstacle freestyle course'.
('Remember I could rap about anything!') Ondertussen 'traint' hij zijn
zoontje als een Pokémon om mc te worden. Als zoontje ná de show bij Sage
Francis wil gaan kijken zegt 'Supernat': 'You can watch his show, he's a
bit different though'. Een enorme diskwalificatie in zijn vocubulaire.
(Sage doet inderdaad héél provocatief homo-erotisch avant-gardistisch,
het is geweldig.) Dan wordt het avond, spannend, en komt de Wu tóch.
Meteen begint de aftiteling. Niet eens een hálf nummertje. Iets met
rechten misschien? Echt overtuigen van Wu's genie doet de docu zo nie,
maar vermakelijk is het zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten