Chronicle

Malle, zelfs wat duistere twist aan het superhelden-genre. Hoewel we het trucje van 'personages filmen de boel zélf' nou wel kennen, is de nerd die op zijn kamertje over zijn kutleven begint te vertellen meteen interessant. Met een film als We Need to Talk about Kevin in gedachten lijkt het een film te worden over de woede van een outcast die een school shooting aanricht. En misschien kun je wat er uiteindelijk plaatsvindt wel zien als een fantasy-variant hierop. It's a metaphor! De loser wordt aan het begin van de dag door zijn stoere jock-neef naar school gereden. Ik knipper met de ogen als neef Schopenhauer begint te citeren, maar op school lijkt alles business as usual. (Cheerleaders die klagen dat ze gefilmd worden, de ironie!) In het weekend volgt een feestje, alwaar de loser wederom in het kielzog van zijn neef belandt. Mooi detail: neef laat hem prompt in de steek, maar als de loner dan eindelijk een praatje met een meisje maakt duikt neef meteen weer op, om 'r in te pikken! Het zijn slechts schermutselingen vooraf, want even later 'valt' de film letterlijk in een Wonderland-gat. Bam! Gewone jongens met superpowers! Het begint als de lollige telekinese van Roald Dahls Mathilda, het eindigt in totale Avengers-waanzin. De Matrix zonder het brein in het vat, met een verfrissend korte speelduur.