Zou Panahi nu in
de cel zitten? Of is het bij dat huisarrest gebleven? Ik denk het. Hoe dan ook een
draconische maatregel, al zou je aangespoord door heel wat mindere films dan
Offside een
(contra)revolutie beginnen. Panahi's 'situatie' levert hier een van de
wonderlijkste meta-films ooit op. En een bijzonder emotionele. Het
begint nog wat deuzig. Man van middelbare leeftijd stiefelt door zijn
luxe appartement, hij geeft de reuzehagedis (of WTF het is) een blaadje
sla, en pleegt belletjes. Hij trommelt een vriend op en begint voor te
doen welke film hij eigenlijk had willen maken. Hij vertelt over een
meisje dat vast op háár kamer zit, en beeldt uit hoe het meisje huilend
op bed ligt. Panahi huilt zelf nét niet, maar een subtiele hoofdbeweging
zegt al veel, en een minuut later verlaat hij de kamer. Om tot rust te
komen geeft Panahi daarna een Kader Abdolah-achtig college over zijn
oeuvre, met
Crimson Gold op de flatscreen. De mooiste en meest typerende
scene voor Panahi en de gehele Iraanse New Wave is die aan het slot.
Feit of fictie, zeg het maar. Net als Panahi zijn maat uit wil zwaaien
verschijnt er een kerel voor de deur. De cameraman maakt een armbeweging
alsof hij het niet vertrouwd, maar de jongen blijkt een mysterieuze
maar goedlachse conciërge annex student. Samen met Panahi haalt hij het
vuil van de flat op. Tot Panahi de grens van zijn eenpersoonsgevangenis
bereikt. Haunting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten