Egenlijk Eldfjal'. De paar IJslandse films die ik eerder zag hadden allemaal
grimmige thriller-trekjes. Dit is een echte arthouse-film, over een
eenzaam hoofdpersonage in een zwijgende worsteling met het leven. Aan
het begin van de film gaat de grumpy man met pensioen, hij lijkt wat op
de kerstman, maar geliefd is ie duidelijk niet. Niet op school, en niet
thuis. Zelfs zijn (klein)kinderen haten hem. Niet zo vreemd want het
enige wat de man doet is mopperen, om pas op zichzelf emoties te
tonen. Omdat de film opende met wat oude vulkaan-beelden verwachtte ik
dat de man zichzelf per road movie terug zou gaan vinden. Of boat movie
desnoods, want met de pensionering heeft hij eindelijk weer tijd om te
gaan vissen. Tijd voor een terugkeer naar zijn vulkanische
geboortegrond: alleen maar gelouterd. Niets van dat! Na een fraaie
bedstedelijke toenadering tot vrouwlief zitten de twee oudjes de dag erna
aan het diner. En dan neemt de film bruut, plots en definitief de
Amour-afslag. Zó arthouse is de film dus, en alles wat erna plaatsvindt is
verbijsterend identiek aan de film van Haneke, tot en met het einde.
Bewijst voor mij nog maar eens dat de film van Haneke wel heel
gewoontjes was, al is zíjn versie wel net even wat mysterieuzer. Volcano
neigt af en toe naar saai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten