22 Mei

Aan de ene kant is dit een film die struikelt over zijn eigen ambities, aan de andere kant lijkt het een haastklusje, het geschoten materiaal is best goed, maar de editing mist elk gevoel voor ritme, sterker nog, is gewoon een rommeltje. Bovendien worden de voice-overs niet echt overtuigend geacteerd, als je dat woord al kan gebruiken. 22 Mei poogt een soort Terrence Malick-contemplatie te zijn op schuldgevoelens na een aanslag, maar echt interessante filosofische teksten komen er niet langs. Daarom had de film zich toch maar beter op één personage kunnen concentreren, wat in het prima begin ook lijkt te gebeuren. De ochtend breekt aan, een man doet zijn dagelijkse dingetjes in een shabby appartementje (hij ziet er zelf ook wat verfomfaaid uit) waarna hij op een bruin-grauwe mei-dag naar een winkelcentrum gaat, waar hij zijn bewakerspakkie aantrekt. Dit werkt allemaal perfect, mooi dicht op de huid in beeld gebracht, en met op de juiste momenten invallende muziek. Maar dan komt de aanslag. En dat is eigenlijk al veel te snel. 22 Mei is vrij lang haast dialoogloos (wat ik gewaagd en goed vind) maar ik had nog zeker tien minuten bewaker staat doelloos te bewaken willen zien. De aanslag an sich is overigens ook goed, met vooral heel veel 'stof'. Letterlijk. Maar als gezegd, dan is de film nog niet op een kwart, en de rest van de tijd waaiert de film uit over doden die beschuldigingen uiten, in Lynchiaanse droombeelden. Het heeft wel wat van Refn's Fear X waar Turturro ook al een winkelmall-beveiliger met trauma speelde. En één trauma blijkt later voor 22 Mei niet genoeg.