We hadden het op het
forum net over Manoel de Oliveira gehad. Deze film vind ik
vergelijkbaar geconstrueerd als
The Strange Case of Angelica, met even gekunsteld acteren, maar toch een
heel stuk beter. Het zou kunnen helpen dat ik eerder al
Le Pont des Arts van Eugène Green had gezien. Een excentrieke regisseur, zo kunnen
we hier ook in beeld vaststellen. (Hij speelt namelijk ook ín de film
een regisseur...) Zijn Beefheartiaanse dansmoves in een disco zijn
hilarisch. Buiten dat is dit een heel serieuze en kalme film, over een
actrice met onwaarschijnlijke grote ogen in een crisisje. Ondertussen maakt ze in Lissabon een film over een beroemde Portugese non.
De film veronderstelt nogal veel Portugese voorkennis. Zo is die non de
schrijfster van een heel beroemd dagboek uit de literatuurgeschiedenis,
niemand weet of dat nou fictie of werkelijkheid is. Green houdt van dat
soort kunstzinnige raadsels, en hij laat de actrice hier ook buiten
filmtijd langs de locaties van de opnamen dwalen; om nóg een non tegen
te komen, die haar wat wijsheden meegeeft. Ondertussen bekommert ze zich
om een adoptiekind, zodat ze ook zonder vriendje moeder kan worden.
(Dat doet me ergens aan denken hmmm..) Ik zit te ironisch te doen,
want deze film zit vol met langzaam passerende bootjes, fraaie shots
(continu spelend met de focus, lichtjes scherp, lichtjes onscherp en
iconisch pontificaal in beeld gebrachte gezichten) én een paar Portugese
“schlager”-liedjes. Fado is Hazes voor snobs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten