Een
degelijke, grauwe film van Coppola, het is wennen. Er gebeurt dit keer
niets boeiends op het gebied van cinematografie, en zelfs de popliedjes
vallen nauwelijks op. Somewhere is bijna échte stilte-arthouse. Ook de
vader-dochter relatie blijft expres vlak, hier niks van het fijne
sentiment van
Alice in den Städten of
Paper Moon. Ergens jammer van het
goede werk van Ellen Fanning, zij doet het heel naturel. Somewhere gaat echter volledig over het lege leven van een Hollywood-ster;
oftewel, wat moet je als man in godsnaam met je leven zodra het 'sex
deficit' is opgeheven. De onbekende Dorff is perfect gecast, hij heeft
precies het juiste masculiene star appeal, maar is tegelijkertijd open en onschuldig.
Vrouwen bieden zich (dus) ook in zijn dagelijkse leven continu aan, maar
de onsympathieke Dorff verveeld zich er alleen maar mee. En na gebruik
haten de scharrels hem allemaal weer. Alsof iedere vrouw verwacht dat ze de ware
voor hem is. Dorff vlucht zonder resultaat in de bekende uitwegen zoals gokken, pillen,
drank en snelle auto's. Enter dochter en
een heruitvinding en een echte connectie, zou je zeggen. Nee dus. Op een paar leuke momentjes na dan, waarbij pa wel de hulp nodig heeft
van een goofy neef. Allemaal erg seventies, Dorff heeft soms ook wel wat
van Jack Nicholson in
Two-Lane Blacktop. En het einde 'channelt' dat
ook duidelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten