Interessant; waar het nog wat betere
Midnight Kiss de mumblecore een leveltje hoger tilde
qua dialogen, doet deze dat wat betreft sfeer. Heel nauwkeurig vangt de
film de gevoelens van net na een break-up. En dat lukt vooral bij Guy,
de (niet al te beste!) jazz-trompettist die vlucht in muziek en een
rebound love. Het mooie is dat deze gevoelens nagenoeg woordloos worden
overgebracht, net zoals in de geniale intiteling de hele
voorgeschiedenis in een paar shots wordt verteld. Echt subliem gedaan.
Het Madeline-gedeelte van de film komt er wat minder uit; misschien ook
doordat het rebound love meisje meer indruk op me maakte (en überhaupt
ook veel speeltijd krijgt.) De scene dat zij Guy ontmoet in een metro,
erg spannend. De jazz-liedjes vormen een mooie soundtrack, de
musical-nummers klinken heerlijk old school, maar werken meer als
fragmenten uit van die YouTube flashmob-filmpjes. Minder uniek dan de
kalmte die in de rest van de film heerst. Af en toe onderbroken door wat
rants en pick-up pogingen, want – eigenlijk had dat mededeling numero 1
moeten zijn – dit is natuurlijk eerst en vooral een geweldige ode aan
Cassavetes early movies. Leuk trouwens dat Boston, zat die Nederlandse
toeteraar Jorrit Dijkstra niet ook daar? Misschien is jazz er werkelijk nog
altijd groot. Perfect einde trouwens. Weten wanneer je moet
stoppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten