La Piel que Habito

Ramptoerisme, ik weet het. Al is deze wel zo fucked up dat ie tot het tolerabele deel der Almodóvar-oeuvre behoort, het einde is zelfs wat aandoenlijk. Geinig genoeg keek ik deze op de dag dat een HEMA-muppy-reclame in het nieuws was, waarop een femme fatale man een push up-bh mag aanprijzen. (Wat niet fout is om de man, maar om het feit dat een vrouw zich kennelijk pas een vrouw mag voelen met pront vooruitstekende borsten.) En ja, dat is precies zoals de akelige Almodóvar óók over vrouwen denkt. De man heeft vroeger met barbies gespeeld, bleek gay, en zit nu (dus) met een obsessies voor butts & boobs. Een minuutje of twintig lijkt La Piel nog best creepy, een chick in een yoga-pakkie, Saw-achtig gevangen gehouden door oppernazi Antonio Banderas (prima geschikt voor die rol). Maar dan laat een onnavolgbaar onbelangrijk bijfiguur in Wizard of Oz-achtige tijger-uitdossing zijn reet zien, en is het wel weer gedaan. Almodóvar, gij kleuter! De rest van de film zitten lachen om de malle onzin; nergens wordt de getraumatiseerde creepiness van Les Yeux Sans Visage nog benaderd. Het komt hier op neer; geef een man een kut, en hij wordt ineens heel dom!