Kan
men afzetten na gedurende de intiteling te hebben geconcludeerd dat
David Gordon Green weliswaar regisseerde, maar níet schreef. Zijn
stoner-grappen zouden heel wat droger hebben uitgepakt; dit is honderd keer
flauwer (en 'natter') dan de slechtste Mel Brooks-film. Danny MacBride's
humor komt neer op ontstellend simpele schuttingwoord-conclusies en de
mindset van Ron Jeremy, waarop ie toch al zoveel lijkt. Hij schreef zichzelf
hier in een Lord of the Rings meets Hercules-verhaaltje, waarna hij de
geldschieting waarschijnlijk pas rond kreeg toen hij de wulpse Natalie
Portman kon presenteren. Zij voldoet visueel, maar enkel Zoey Deschanel
is semi-grappig (en zingt!) als 'maiden in distress'. Drie
Shakespeariaanse heksen hebben haar aan het einde geil getoverd, waarna ze
gretig toehapt op Danny's net veroverde scalp, een Minotaur-penis...
'Don't suck thát!' Zo'n film dus. Een met woeste witte haarbos getooide
Toby Jones vertoont ondertussen in een bijrolletje een opvallende
gelijkenis met Paul Scheffer. Althans, van boven dan. Mag je hopen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten