127 Hours

Danny Boyle mag dan geen "auteur" zijn - en Slumdog Millionaire overdreven bejubeld - hij weet vaak wel een mooie balans te vinden tussen grote publiek en arthouse, en dat in allerlei verschillende genres, altijd een pluspuntje. Handige jongen. 127 Hours is een simpel maar aangrijpend Discovery-doc verhaal, op kunstige wijze verteld. En hier ergert me de visuele krachtpatserij natuurlijk niet. (Vergeleken met Armadillo.) Boyle haalt alles uit de kast (waaronder een gevarieerde soundtrack, o.a. Sigur Rós), en weet zijn film interessant te houden, terwijl deze toch grotendeels bestaat uit een man die met zijn arm onder een steen vastzit. Hulde voor het ontbreken van échte flashbacks; er zijn wel wat flarden hoor, maar dat is meer vluchten in herinneringen. Hadden van mij nog veel experimenteler gemogen (meer Tarkovsky) maar ze komen al een eindje in de buurt, en zijn bovendien vrij compromisloos. Hoe penibeler de situatie wordt hoe vaker de man aan vrouwen/seks begint te denken. (Hij gaat nog bijna halfdood masturberen, 'don't do it' spreekt ie zichzelf streng toe.) De beste scène speelt zich overigens nog in vrijheid af, maar is cruciaal om de thrillseeker-sfeer te schetsen. De man ontmoet in de canyon twee fijn alledaagse dames, die hij een wel heel bijzondere shortcut laat zien. Moet niets verklappen, maar het is precies de definitie van een kick; je zit vast en je móet die drempel over. Typisch genoeg is juist die scene fictief. Nog twee side-lolz, als de man zich op gruwelijke wijze dan toch heeft weten te bevrijden komt hij prompt wat Nederlanders tegen. 'Ja, we hebben net met veel moeite de voortent van de caravan opgezet.' Tijdens het kijken van de film merkte ik overigens dat de rits van mijn Zeeman-spijkerbroek helemaal onderaan de sluiting ín de broek was komen vast te zitten. Kostte me ook 127, eh, nou ja heel lang om die te bevrijden. (Hand nog geschaafd, en uiteindelijk met een puntje van een gitaarcapo voor elkaar gekregen!) Ook best vervelend... Maar ik hoefde niets af te hakken.