Het gaat veel te goed met die
Duitsers. De economie houdt Europa draaiend, onwerkelijk flitsend
voetbal met Buster Keaton, en ook de cinema mag er zijn. Drei heeft een
seksuele vrijzinnigheid die Nederlanders zichzelf graag toedichten,
maar die ze helemaal niet bezitten. (Zijn ze ons daarin ook al te baas.)
Drei geeft een moderne draai aan het Turks Fruit-gegeven. Krebs und
seks, hier met een stel dat het beide in dezelfde man gaat zoeken. Dat
alles nádat bij de echtgenoot kanker is geconstateerd, al blijft de
film daar niet te lang bij hangen, en terminaal wordt het gelukkig ook nergens.
De homoseksuele scenes zijn intiem, en voelen ergens toch nog altijd
taboedoorbrekend. Misschien zit dat in de achteloze ontdekking van een en ander,
door plots niet meer zo heteroseksuele man. Maar de, eh, ster van de film,
is de vrouw (Sophie Rois). Een echt topwijf. Ze combineert de grappige strengheid
van Marjolein Februari met de heesheid van een TMF-veejay. En dat alleemaal met het aanstekelijk overdreven enthousiasme van een
jong hondje. Alsof het haar acteerdebuut is. (Terwijl ze al zo'n twintig jaar
bezig is.) En ook nog eens écht zwanger ook zo te zien... Het mooie aan
Drei is bovenal dat de film alle grote zaken des levens met een uiterst
lichte zelfspot-touch benaderd, spelend met toeval en clichés. Onweer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten