Fijne
Franse indie-film. Met een middelbare school als setting, een soundtrack
met Sonic Youth, Killing Joke en Tom Waits, en een Rashomon-structuur
kan er ook eigenlijk weinig misgaan. Denk Donnie Darko, zonder de
science-fiction. Eenzelfde creepy broeierigheid, nu dan in een Noord-Frans
stadje, ergens begin jaren '90; de muziek komt nog van grammofoons, de
jongens lopen in leren jekkies, en Noir Desir is groot. Simon is dus
pleite, en door steeds dezelfde dagen te laten zien vanuit andere
personages (allemaal leerlingen) komen we langzaam dichter bij de
oplossing. Of toch niet. Want dat is toch wel het gewaagde hier... Ik
moet het eigenlijk niet verklappen, laten we zeggen dat het einde
realistisch is, maar door de gekunstelde werkelijkheid die de structuur
van een dergelijk scenario met zich meebrengt voelt het toch als filmisch
irrelevant. (Opnieuw kijken om te puzzelen lijkt overbodig geworden.)
Een minpuntje, en dat ik daar op blijf hangen geeft toch wel aan dat dit (net)
geen absolute topper is. Daarvoor is het acteren (van amateurs) soms
wat moeizaam, en lijkt de film vooral in het begin nogal veel haast te
hebben. Ik wil minutenlang meisjes zien die sensueel hun haren kammen.
Gelukkig gaat het op dat vlak in de tweede helft al wel stukken beter.
Met Dolaniaanse driehoeksverhoudingen, bijvoorbeeld. De jongens hebben
goeie, verdacht lelijke koppen (denk type Wout Brama) en vooral het
meisje Alice (geïntroduceerd met een liedje van Waits) is een Marente de
Moor-achtige roodharige vamp. Kortom, wat zit ik hier eigenlijk te zeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten