Tous les Soleils

Romancier Philippe Claudel speelt hier voor tegeltjeszetter. Waar zijn debuut Il Y ALongtemps que Je T'Aime nog wel wat potentie toonde - tot ie de film op driekwart eigenhandig om zeep hielp - is het niveau hier gewoon consequent matig. Alsof de man elke goede scene met een erbarmelijk cliché meent te moeten counteren. De zinnen die personages (en met name dochter en grootmoeder) hier in de mond krijgen gelegd, vol perfect uitgekristalliseerde wijsheden, ze doen pijn aan de oren. Eigenlijk is alleen de eerste scene hartverwarmend; het studentikoze hoofdpersonage op een Solexje door Straatsburg. (Prachtstad, denkende aan Frida Vogels.) De veertiger blijkt vervolgens Barokmuziek-leraar op de universiteit, en daar vol begeestering docerend. Later in de film danst hij zelf(s) op tafel! Maar ook dat barok-kantje aan het plot voelt eigenlijk gejat en versleten aan. Monteverdi lijkt haast standaard in Franse arthouse-films; je kunt dan zo mooi eindigen in een kerk-setting waar alle personages inmiddels van hun problemen zijn losgezongen. De moeilijkheden bestaan hier uit een inwonende Berlusconi-hatende geflopte broer, die de beste grappen heeft, o.a. over Don Giovanni, een ongeloofwaardig puberende dochter, en een veertien lange jaren durend rouwproces.