De tegenvaller van het filmjaar 2011. Le Graine et la Mulet duurde
ook ontzettend lang, maar daar zat ik de hele tijd op het puntje van
mijn stoel. Dat dat hier niet gebeurt is toch wel een klein wondertje,
want de geschiedenis van Saartjie Baartman is in principe fascinerend en
ontzettend 'trui over je kop'-gênant. Die laatste emotie weet regisseur Kechiche in het begin nog wel op te roepen, maar daarna blijft hij maar met
identieke scenes komen, mogelijk als K.O. bedoelt, maar ik geloofde het
wel.
Dat Venus Noire géén vragen beantwoord is okee, dat de film geen vragen
óproept doet de film de das om. Venus Noire zit vol ellenlange
blokken van scenes waarin vooral heel veel geschreeuwd wordt. En steeds
doet de Hottentot Venus met tegenzin haar 'kunstjes'. En of het nou
voor wetenschappers of voor klootjesvolk is, dat maakt eigenlijk niet
uit, maakt de film goed duidelijk. En toch in de 'tentoonstelling' van
deze zogenaamde 'wilde uit Afrika' schuilt ook een heel klein beetje
(angstig) respect. Zeker als de vrouw gaat dansen, en huisvrouwen en
dames van stand laten zich gaan, alsof er een linea recta lijn is te
trekken naar de hippie-tijd. Het karakter van Baartman blijft
ondertussen volkomen ondoorgrondelijk, ze pikt snel haar talen op, maar
lijkt niet van zins wat aan haar situatie te proberen te veranderen.
Haar 'meester' lijkt wel een beetje om haar te geven (maar denkt
vooral aan 'geld maken', vijftig procent van de film is Afrikaans
gesproken.) Als hij er vandoor is (jammer want daarmee verdwijnt het
enige ambigue en interessante personage) neemt Olivier Gourmet het over;
ik had hem de eerste tien minuten niet eens herkent. Sleazy bastard. De
'spectacles' verworden dan helemaal tot een veel te modern aanvoelende
porno-show. In plaats van 'laat deze ellende ophouden', denk je: 'laat deze film ophouden.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten