Nostalgia de la Luz

Mooie, en ook heel triestige documentaire. Een persoonlijk document zoals Werner Herzog ze ook maakt. Dezelfde verwondering en filosofische ovepeinzingen van de regisseur op voice-over, maar dan nog meer betrokken. (Minder cynisch wil ik typen, maar weet niet of ik Werner daar recht mee doe.) Hoe dan ook, Nostalgia combineert het via telescopen in het verleden kijken op onnavolgbare (en meestal zeer soepele wijze) met het verwerken van een veel recentere geschiedenis. Beide elementen komen samen in de woestijn van Chili, waar de hemel onwaarschijnlijk helder is, maar onder de troebele grond ondertussen de slachtoffers van het Pinochet-bewind liggen. Precies op dezelfde plek stond ook een concentratiekamp van diens regime, en het moment dat de film dat onthult (aan de totaal onwetende Westerse kijker) levert wel een 'fuck, wow'-gevoel op. Ik weet niet wat het meest verbluffend is, de Tree ofLife-oneindigheid van outer space, het Chileense landschap (vol sporen van tienduizend jaar oude beschavingen) of de vrouwen die in de woestijn nog altijd zoeken naar hun geliefde. Weer een teken dat het deksel langzaam van de put gaat, van die raadselachtige Zuid Amerikaanse fascisten-jaren.