Big girls. Ze fascineren de man. Al is
het maar omdat dikkere vrouwen zich (is mijn zwam-theorie) op seksueel
gebied wat meer als een vent gaan gedragen, en op die manier gemakkelijk
met de dennetjes kunnen concurreren. Tournée volgt een hele troupe, op
pad met een burleske voorstelling. (Een erotische show, letterlijk en
figuurlijk zonder plat naakt, een logische comeback in tijden van
internetpornografie.) De manager van het gezelschap (en tevens regisseur
van de film) is de immer gestreste, strak staande Mathieu Amalric, voor
de gelegenheid getooid met pooier-snor. Ironisch genoeg, gaat de film
uiteindelijk toch vooral over hem, en zijn (en blijven) de meisjes
anonieme decorstukken, in een gedeelte van het verhaal dat niet echt
werkt. De manager gebruikt de trip vooral om losse eindjes uit zijn
persoonlijke leven weer een beetje aan te knopen. Met name de scenes met
zijn zoontjes (en de vervreemding van beide kanten) zijn weer aardig,
Squid and the Whale-achtig. (De jongetjes zijn rotzakken.) Nog veel
mooier is een mannenfantasie-scene bij een tankstation. En daar komen we
bij de paradoxale kern; die burleske dames staan zó zelfverzekerd op
het podium, dat deze grrrrl power stiekem toch overdondert. Daarom is
het subtiele flirtje bij de pomp zo lief. (En tegelijkertijd schrijnt
dat.) Geniaal ook hoe eenzelfde soort scene later met een ander kassameisje
volkomen uit de bocht vliegt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten