skip to main |
skip to sidebar
Behoorlijk
serieuze Miike-film... Ik zei behoorlijk he. Op een paar lolletjes na
(pissen vanaf een dak) doet Miike hier in sfeervolle Aziatische noir.
Het bekende lummelen op het strand-gevoel van Takeshi Kitano zit erin,
maar ook (en dat vond ik nog verrassender) van die 'tijd verglijdt
terwijl het arty regent'-momenten, zoals Wong Kar-Wai ze zo vaak heeft.
De beste daarvan trok me als het ware de film in, na een half uurtje wat
in het duister tasten hóe hiernaar gekeken moeten worden. Dan
bezoekt de huurmoordenaar, en naar eigen zeggen 'geflopte yakuza' - hij
zit als Japanner niet voor niets in Taiwan, een degradatie - een bordeel.
Beetje rondhangen terwijl de 'huisbaas' een liedje op zijn gitaar
tokkelt. Prachtig. Daarna moeten er weer klusjes worden opgeknapt; in
een meer standaard Miike-gag verstoort de huurmoordenaar steeds een
potje 'Go'. Typerend voor de
chaos in Miike's hoofd is dat het hele plot rond het zoontje van de
huurmoordenaar (dat nu als een rainy dog achter hem aanloopt) nauwelijks
aandacht krijgt. Voor sentimenten en toenadering is echt geen tijd. Tot een fenomenale scene op het strand, waar men nog een cadeautje vind. Het
jongetje speelt alsnog een cruciale rol in het viervoudig (!) twistend
einde, waar ik keihard om moest lachen. En dat na zo'n 'serieuze'
film... Dat serieuze viel misschien toch wel mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten