donderdag 7 juni 2012
Never Let Me Go
Is
het nou een valstrik of een kwaliteit van sci-fi dat je eerst (en al
tijdens het kijken) gaat zitten nadenken over de ideeën "achter" het
verhaal. Die vond ik hier wat moeizaam namelijk, terwijl dit toch een
fraaie film is. Eerst maar het negatieve. Volgens de intiteling is er
een medische doorbraak geweest in 1952, waarna iedereen stokoud wordt.
Vervolgens leren we een elitaire kostschool kennen, waar de kinderen een
bijzondere levenstaak hebben. Die wordt de onwetende kids al snel (te
snel, ook filmisch gezien!) verklapt, door rebelse lerares Sally
Hawkins. Het zijn donor-kids; kweek voor onderdelen. Ze zullen nooit oud
worden. Zijn het wel mensen? Ik vind het allemaal maar lastig aan te
nemen, alsof de meeste ziektes (zoals kanker) niet totáál woekeren,
onderdelen-vervanging heeft geen enkele zin. Maar dit soort gedachten
zijn nutteloos, je moet je laten meevoeren door de sfeer. En dat lukt na
een tijdje ook. Ten eerste omdat Never Let Me Go uitstekend in beeld is
gebracht, met de allure van een Merchant/Ivory-film, als een verfilmd werk van
Hardy of Austen. De film werd niet voor niets gebaseerd op een roman van
Ishiguoro, schrijver van The Remains of the Day. Prachtige bruine en
groennevelige tinten van de bossen in de omgeving van de kostschool, en
het statige instituut zelf. En dan is er het acteren van het
vriendengroepje Andrew Garfield, Keira Knightley, Carey Mulligan. Stuk
voor stuk toppers. De eerste twee zijn creepy mager, wat hier heel
toepasselijk is. Een uitzichtloos leven, een mentale lijdensweg.
Spoiler! Knightley is de queen bee, die uiteindelijk zelfs Mulligans
vriendje/soulmate Garfield inpikt. (Iets wat overigens veel té plots
plaatsvindt, had daar nog wel een scene voor willen zien...) Maar de
jaloezie van Mulligan is later heel invoelbaar. Tegelijkertijd, en dat
maakt de film zo vervreemdend en bij vlagen frustrerend, doet niemand
een serieuze ontsnappingspoging. (Terwijl harde repressie ontbreekt.)
Uniek sfeertje. Iets waar Romanek ook in One Hour Photo al raad mee
wist. Hem lukt hier wat Vinterberg in It's All About Love tevergeefs
poogde.
Labels:
films uit de jaren '10,
Mark Romanek
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten