Melancholia

Denen en familiefeestjes, het blijft een lekker pijnlijke combinatie. Zou er iemand nog grote familiegelegenheden durven vieren daar? Von Trier doet een duit in het zakje, met een even mislukte als patserige bruiloft, in het eerste (en beste) gedeelte van Melancholia. Cinematografisch wisselt hij stijlvolle shots af met passend nerveus handcamera-werk, en ondertussen dwaalt Kirsten Dunst daar rond, als bruid in crisis. Zowel melige pa als bitchy ma kunnen haar niet helpen, terwijl zusje Charlotte Gainsbourg alle moeite juist in het organiseren van dit alles heeft gestoken. (En zich nu genaaid voelt.) De kersverse echtgenoot lijkt nog het minst van allen te weten wat ie met dit melodrama aanmoet. Ondertussen ontwikktelt Von Trier een obsessie voor Kirsten's decolleté (steeds zwenkt de camera daarheen) wat na een tijdje ook (expres?) ongemakkelijk wordt. Er springen niet echt scenes uit, maar sterk is het wel. De overgang naar het metafysische tweede gedeelte voelt ook heel naturel aan, en heel even wordt de film nog beter. Dunst is alleen nog maar depressiever, en jankt aan het diner 'het smaakt naar as'. Ik denk niet dat Von Trier ooit dichter bij het gevoel van een diepe depressie is gekomen. Maar meteen daarna verlegd de film de aandacht naar Gainsbourg, voor een soort herhaling van het hysterische Antichrist. Daar had ik helemaal geen zin in, zo'n goede actrice is Gainsbourg überhaupt niet. Het Asimov-achtige apocalyps verhaal wat zich in dit deel ontvouwt hád erg mooi kunnen zijn; een kalm maar onherroepelijk naderend einde, en je daarmee verzoenen. De beelden mogen er wezen, maar de personages zijn me ontglipt.