Tropa de Elite 2

Vanaf het moment dat de Braziliaanse Dirty Harry een links orakelend stuk journalistentuig niet met een wisecrackende voice-over onderbreekt, weet je dat er dingen gaan veranderen. Dat moest ook wel, zou je kunnen grappen, want hoe zou acteur Wagner Moura anders nog zonder bodyguards over straat kunnen. Hij neemt het dus in deel 2 dus maar op tegen de vijand der vijanden: Politici. Zij maken Wagner dermate kwaad dat hij tot twee keer toe met zijn ogen knippert! De slechtste onder de corrupte stemmentrekkers zijn makkelijk te herkennen aan hun overgewicht en vermakelijk geschmier. Het melodrama-gehalte gaat intussen flink omhoog, met allerlei nogal geforceerde kunstgrepen, zelfs bínnen de extended familie van de 'stadsmarinier'. (Geert zou willen dat die een doodskop als logo voerde en een soort commando's waren!) Ook met de Lupe Fiasco-kompaan van Wagner wordt flink gesold en geschoven over het speelbord. (En als ie éindelijk dat ziekenhuisfondsbrilletje heeft ingeruild blijkt dat nou net zijn eigen 'konijnenpootje'.) Als ook journalisten (gespuis!) een cruciale rol gaan spelen is de verbazing compleet. Zo wordt het wel erg Cidade de Deus. De guilty pleasure fascistische lolligheid van deel één is zo nagenoeg uitgegomd. Wat keihard overeind blijft staan is Padilha's soepele hand in actiescènes, hij schijnt niet voor niets nu aan een remake van Robocop te werken. De cirkel aan het einde kondigt het alvast aan. 'Dit lijkt een Amerikaanse filmcliché...' (En dat is het ook, als een soort Scorsese-eerbetoon)