maandag 25 juni 2012

Drive

De meest schizofrene film van het jaar. Laat dat maar aan die gekke Refn over. Tarantino meets Miami Vice meets Lynch meets Repo Men en Hartley. Zoiets. Je wilt hem na afloop meteen nog een keer zien. Drive is een echte gevoelsfilm, dat begint al bij de belettering van de intiteling. slick handgeschreven roze. Ook de ubercoole update van eighties-muziek doet haar ding, en levert in de vorm van liedjes letterlijk commentaar op wat er gebeurd. De ambient is van Cliff Martinez, die meer goeie dingen deed dit jaar: Contagion, en A L'Origine. En dan zijn er nog snelle karren. De film opent met een heist, die spannender lijkt dan ie is, Drive is een en al suggestie, ten slotte. Ryan Gosling speelt de 'driver' (een variant op de seventies classic van Hill) die schimmig bijklust maar ondertussen ook als automonteur (met race-ambities) én stuntman werkt. Dat laatste is de Lynchiaanse verknipte Hollywood-touch. Met Windowlicker-masker op verandert Gosling in een psychopaat. Door die enorme veelzijdigheid van zowel film als hoofdpersonage maakt Gosling af en toe een dolende indruk, moet hij de rol nou komisch en dom grijnzend spelen, megacool met toothpick in de mondhoek, of bloedserieus gevaarlijk. In het begin lijkt het eerste nog gepast, als hij kennismaakt met een jong moedertje, het lieve Björkmeisje Carey Mulligan en haar zoontje. Maar dan komt haar echtgenoot terug, en begint het bloedvergieten. En dat is smérig hard. Weg is de romantische eighties-nostalgie sfeer, hier worden mensen tot pulp geslagen. Het kostte me wat tijd om over te schakelen, zeker omdat het hele dromen van een race carrière-aspect zo in de knop wordt gebroken. (Een van de bad guys vind dat óók jammer, lollig genoeg.) Maar goed, als gezegd, daar moet je je eigenlijk niet druk om maken. Held van de film is toch vooral Newton Thomas Sigel, die de secure gekaderde plaatjes schiet, vol vage lichtjes, koppen en profil, en nevelig nachtelijk LA als een soort Hong Kong. Ik zweerde dat die Sigel een tachtigjarige crack was die ze met het halve beschikbare budget uit zijn pensioen hadden teruggehaald. Hij blijkt 'pas' 56, maar met The Usual Suspects op zijn naam zal hij toch wel duur zijn geweest.

Geen opmerkingen: