maandag 25 juni 2012
Drive
De meest schizofrene film van het jaar. Laat dat maar aan die gekke Refn over. Tarantino
meets Miami Vice meets Lynch meets Repo Men en Hartley. Zoiets. Je wilt
hem na afloop meteen nog een keer zien. Drive
is een echte gevoelsfilm, dat begint al bij de belettering van de
intiteling. slick handgeschreven roze. Ook de ubercoole update van
eighties-muziek doet haar ding, en levert in de vorm van liedjes
letterlijk commentaar op wat er gebeurd. De ambient is van Cliff
Martinez, die meer goeie dingen deed dit jaar: Contagion, en A L'Origine. En dan zijn er nog snelle karren. De film opent met een
heist, die spannender lijkt dan ie is, Drive is een en al suggestie, ten
slotte. Ryan Gosling speelt de 'driver' (een variant op de seventies
classic van Hill) die schimmig bijklust maar ondertussen ook als
automonteur (met race-ambities) én stuntman werkt. Dat laatste is de
Lynchiaanse verknipte Hollywood-touch. Met Windowlicker-masker op verandert
Gosling in een psychopaat. Door die enorme veelzijdigheid van zowel
film als hoofdpersonage maakt Gosling af en toe een dolende indruk, moet
hij de rol nou komisch en dom grijnzend spelen, megacool met toothpick
in de mondhoek, of bloedserieus gevaarlijk. In het begin lijkt het
eerste nog gepast, als hij kennismaakt met een jong moedertje, het lieve Björkmeisje Carey Mulligan en haar zoontje.
Maar dan komt haar echtgenoot terug, en begint het bloedvergieten. En
dat is smérig hard. Weg is de romantische eighties-nostalgie sfeer, hier
worden mensen tot pulp geslagen. Het kostte me wat tijd om over te
schakelen, zeker omdat het hele dromen van een race carrière-aspect zo
in de knop wordt gebroken. (Een van de bad guys vind dat óók jammer,
lollig genoeg.) Maar goed, als gezegd, daar moet je je eigenlijk niet
druk om maken. Held van de film is toch vooral Newton Thomas Sigel, die
de secure gekaderde plaatjes schiet, vol vage lichtjes, koppen en
profil, en nevelig nachtelijk LA als een soort Hong Kong. Ik zweerde dat
die Sigel een tachtigjarige crack was die ze met het halve beschikbare
budget uit zijn pensioen hadden teruggehaald. Hij blijkt 'pas' 56, maar
met The Usual Suspects op zijn naam zal hij toch wel duur zijn geweest.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten