Filmtegeltje;
als het begin én einde van een film mooi zijn, maar het grote
middenstuk minder, dan heb je als maker de film door je handen laten
glippen. Tussen het goede idee en afronding zit toch een
invuloefening, zou je denken. Nou ja...! Hoe dan ook, Quartier Lointain is een aardige
variant op Back to the Future, waarin Michael J Fox zijn ouders
bij elkaar probeert te brengen. Quartier Lointain is een stuk
tragischer en melancholischer. De film begint niet voor niets met een
manga-tekenaar in mid-life crisis, die bij magisch toeval in het dorp van zijn jeugd terechtkomt, en vervolgens ín zijn eigen jeugd. Dit is zijn
kans om te voorkomen dat pa het gezin verlaat; en daarmee zijn geliefde
moeder in de ellende stort. Het dorpje en de mensen zijn trouwens gepast
comicbook-mooi, zo bezien is de film wél gewoon een warm nostalgisch
bad. Hoewel de jongen (die dus een oude man in een jong lichaam speelt)
zeker in het begin de ouwelijke trekjes en verbazing goed over weet te
brengen, vond ik 'm toch wat oppervlakkig profiteren van zijn vergaarde
wijsheid. (Al ondervangt de film dat door hem te laten peinzen dat zijn
vroegere = latere leven vervaagt als een herinnering.) Er is duidelijk
over nagedacht, hoor. Maar waarom dan alle scenes binnen een minuutje
(ook) uitfaden? De film is te gehaast, alle pijnlijke momenten worden
overgeslagen en afgebroken. Wat overblijft is een hartverwarmend mooie liefde
voor moeder en zusje; en een uiterste poging pa te begrijpen. De muziek
van Air (die alleen nog maar soundtracks zouden moeten schrijven) helpt
een handje. Omdat het treinstation richting einde een cruciale rol
speelt, moest ik ook wat aan
Billy Liar denken. Ook een jongen met
fantasie ten slotte. Nog een bewijs dat Quartier Lointain potentie had, maar het niet waarmaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten