De
ultieme anti-date film. Je zult je nieuwe vlam maar mee naar de bios
hebben genomen voor dit 'romantische drama'... Een prachtige mokerslag.
De opening heeft Franse allure, misschien komt het doordat het
dochtertje op
Ponette lijkt. Zij ontdekt dat de hond verdwenen is
(symbolisch!) waarna Ryan Gosling en het meisje samen de nukkige
Michelle Williams wakker maken. De sfeer lijkt nog even gezellig, maar
slaat al snel om in geklier. Het broeit. Mooi detail: papa probeert het
kind tot het eten van d'r ontbijt te verleiden met een spelletje, tot
ergernis van mama, die vervolgens eenzelfde soort trucje uit haalt om
het kind in een jurkje te hijsen. In dat eerste half uur is vooral
Michelle Williams onwaarschijnlijk goed, haar blik als ze te laat op een
basisschooluitvoering arriveert, later diezelfde dag; onbetaalbaar.
Ryan Gosling heeft dan nog iets karikaturaals, mede door zijn looks van
een verlopen seventies rocker die een comeback maakt. Gosling mag alles
uit de kast halen in het spiegel-verhaal, waarin het tweetal elkaar
leert kennen. Hij zingt zelfs een goofy liedje. Blue Valentine is zo
goed dat de eerste mindere scene simpelweg opvalt, daarin wordt
Michelle's vader geïntroduceerd. Een ogenschijnlijk overdreven
reli-driftkop. Maar zelfs die scene valt in de loop van het verhaal op
zijn tragische plek, want langzaamaan schuift de film toch op van Franse
subtiliteit naar echt Amerikaans indie-drama. Vooral Williams krijgt
het flink voor de kiezen, en blijkt een historie van foute vriendjes met
zich mee te dragen. En dan is daar de jonge charmeur Ryan, de creatieve
goedzak en het eeuwige kind, die in een terzijde een pracht van een
goede daad voor een bejaarde verricht (kippenvel!) om door 'het
universum' prompt beloond te worden met een droomontmoeting. Maar hoe
lief die scenes ook zijn, elke keer opnieuw keren we weer terug naar het
nu, naar even schrijnende als hopeloze relatie-reddingspogingen, van
mensen die in oude patronen vervallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten