Restless

Eigenlijk een behoorlijk sentimentele draak vermomd als hippe, quirky, pseudo-diepzinnige arthouse. Veel heeft de film echter niet te melden over de 'diepe dingen des levens', terwijl men dat wel lijkt te denken. Toch is het moeilijk écht kwaad te worden op een film waarin 'jeugdkanker' zo'n grote rol speelt. Bovendien heeft Gus van Sant natuurlijk wel stijl, en neemt ie goeie liedjes mee. Op de twee meest romantische momenten zingt Sufjan Stevens héél zachtjes. (En dan ook nog obscure liedjes van zijn fantastische debuut A Sun Came.) Ik vond dát in elk geval weer adembenemend.... Het paartje bestaat uit Mia Wasikowska, zo fragiel dat ik dacht 'zo die moeten ze eens een patiënte laten spelen' (et voila) en Henry Hopper, zoon van. Zelfde kop, maar veel talent lijkt hij niet te bezitten. Hollywood-Nepotisme hè. Het script zadelt de verdwaasde gozer ook op met stomme stopwoordjes ('or whatever'). Bovendien is zijn backstory irritant, zoals gebruikelijke is ie niet 'gewoon' gek, maar gek met een reden. (Dankzij een stevig trauma.) Tot ie het meisje ontmoet besteedt hij zijn tijd op begrafenissen (natuurlijk!) en met een ingebeelde vriend (een Japanse kamikaze-piloot). Tekenend is dat de film die fictieve status al na tien minuten 'verklapt', terwijl het een half uurtje later mooi achteloos wordt onthuld. Het moest allemaal al vroeg duidelijk kennelijk. Nee, op een paar huiselijke scenes na (altijd met de prima Mia) is hier weinig te halen.