De
meeste Iraanse cinema die ons bereikt is best hip, met jongeren die
creatief omgaan met de sharia. Daarom is het wel eens 'goed' een film te
zien die zich in een klein dorpje tijdens de fundi-periode van Iran
afspeelt. Jammer dat het vooral een rechts Amerikaans project is, dat bij
vlagen neigt naar moslim-bashen. The Stoning zet piepend en krakend, vol
moeizaam acteerwerk, een raamconstructie op, waarin een buitenlandse
journalist een tragisch verhaal krijgt te horen. De vertelster, een vrouw
van middelbare leeftijd (overigens net mijn groep 7-lerares; kordaat,
volks, zwaar doorrookte stem) heeft haar nichtje verloren. We zien hoe
het dorpje langzaam wordt opgehitst door ontstellend foute mannen. (Ik
geloof best dat het zo ging, maar ze zijn hier echt zo evil als bad guy
Jafar in Aladdin.) Dat laat onverlet dat als de dag van de steniging
aanbreekt de film toch, eh, raakt. Wat een martelaarsdood is dat zeg. Op
weg naar je executie lopen je voormalige vrienden mee, terwijl die
alvast met de stenen tegen elkaar slaan. Kort daarna volgt nog een
fenomenale en bizarre interruptie, die ik niet zal verklappen. Maar wat
moet gebeuren zal gebeuren. Daar schakelt de film toch weer over op de
sentimentele slow-motion die ze eerder al te vaak heeft ingezet, maar
ergens is dat om de kijker te sparen. Het waren anders werkelijk Passion of
Christ-achtige taferelen geworden. De enge James Caviezel was dus op
vertrouwd terrein, hier de journalist, eerder Jezus bij Mel Gibson...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten