“Hij
is compleet geflipt, zijn naam is Ludo”, zijn zo'n beetje de eerste woorden hier. Ha, lachen denk ik. En die eerste scenes zijn sterk en sfeervol;
doorgesnoven Ludo briest door de club, waarvoor ie duidelijk te oud is,
en dan op weg naar huis op de scooter. En hop, daar wordt ie al uit het
verhaal geschrapt. De trieste sfeer die volgt is intens persoonlijk, ik
begon al aan
Yi Yi te denken, maar de Aziaten hebben toch een nuttige
ingebakken subtiliteit die hier node gemist wordt. Na een half uur is de
film al afgezakt naar Cloaca-niveau, en het wordt alleen maar erger.
Les Petits Mouchoirs is The Big Chill, met de drama-factor danig
opgekrikt. De moderne hautaine rijkeluisprobleempjes van de Westerse
mens, als een film slecht is kan ik er gewoon nauwelijks naar kijken.
Een eindeloze reeks flat characters met bindingsangst. Vooral de vrouwen
kunnen er hier wat van; zolang mogelijk, zoveel mogelijk opties in het
leven openhouden. Tot je bij je naderende huwelijk nog zit te sms'en... Geslaagder is het verhaallijntje waarin een Josh Homme-achtige vader
uit de kast komt (hij bekent aan zijn beste vriend verliefd op hém te
zijn) en dat broeit dan de hele vakantie lang. Homoseksualiteit is echt een blinde vlek van de Fransen. Hoe zijn
vereenzaamde vrouw dat opmerkt, zonder te weten wat er nou precies loos
is, pijnlijk. Maar daar tegenover staan dus een hele hoop
verschrikkelijke cliché-akkefietjes. Ik zat te wachten op de
zelfmoordpoging, had het personage al gespot, maar die vlucht in een
andere Z. (Handig om je leven op de rails te krijgen.) Het ergste van
alles is nog het wijze oudste personage, die aan het eind (dat is dus na
tweeënhalf uur!) het vriendengroepje de kritiek van de kijker voor de
voeten werpt. Je voelt je toch een beetje genaaid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten