Ergens
tussen
Witness,
Prime Cut en een degelijk tussendoortje van Soderbergh,
daar bevindt zich deze ultrakorte sfeervolle crime noir. De setting is
ruraal Ontario, waar kennelijk veel Mennonieten wonen. Zelfs Stormare
(die met net iets te belachelijke dikke snor de hoofdrol speelt) spreekt
een woordje Nederdiets, of whatever it is. In tegenstelling tot
Witness, maakt de agent hier dus zelf deel uit van de gemeenschap, al is hij
allang van het rechte pad geraakt; in korte flitsen leren we van
losse handjes. Hij probeert zijn leven te beteren, en laat zich zelfs
dopen. Veel lijkt het niet te helpen, de man barst van de frustratie,
waar zelfs het vrome serveerstertje niks aan kan veranderen. (Ondanks
gebabbel en schietgebedjes.) Van zijn collega-agent in het durp moet ie
het ook niet hebben, die verdiept zich on the job (én thuis met dochter
op de bank) liever in een boek. Een grappig en lief detail. Wat ik mooi
vind aan zo'n korte film is dat behalve hoofdrolspeler Stormare iedere acteur eigenlijk
maar één kans krijgt, en een handjevol minuten. Een scene in een
mortuarium bijvoorbeeld, waarin een moeder haar dochter identificeert.
Prachtig pijnlijk. Maar ook irrelevante momenten als Stormare op bezoek
bij een bejaard dametje. Na het lijk, komen er agenten van buiten, en
ondertussen buldert de intense soundtrack, een soort Tom Waits meets
gospel. Het blijkt de Canadese band Bruce Peninsula, bizar overheersend,
maar het past goed. Werner Herzog-momentje: agent begeleidt per auto de
verplaatsing van zo'n gigantisch mobile home, net de wereld van
Stroszek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten