En dat Block moet je uitspreken
als 'blat'. Zoals bok-bok het geluid is van een kogel. Dit is namelijk
een 'oi oi oi'-film vol brap brap-Dizzee Rascals, en een aanstekelijk rare
combinatie van komedie, gang violence én science-fiction. De schoffies
praten in zulk plezierig theatraal gestileerd 'slang' ('bruv, fam, cuz,
allow it') dat het bijna
The Warriors lijkt. Lieverdjes zijn het zeker
niet, daar draait men niet omheen, want ze beginnen de film met een
beroving van een dame die later nog een belangrijke rol zal spelen. Dit
akkefietje wordt onderbroken door de entree van... aliens. Aliens vs The
Block: FITE! 'I am going to murk that thing!'. De aliens zorgen
weliswaar voor bloederige taferelen, ze zien eruit als silhoutten uit
een kinderboek, van Sendak bijvoorbeeld. Spannend wordt het dus zeker
niet, maar de lokale posse legt desalniettemin als tien indiaantjes
het loodje, druk doende de beessies te bestoken met het vuurwerk van
Bonfire Night. Tijd om na te denken is er nauwelijks, tot men zich
verschanst in 'the weed room'. Vanuit daar bestiert de lokale
gangsta-rap Don zijn handeltje in p's en white, met hulp van Nick Frost,
hier al Timothy Spall-achtig een stuk leuker dan in het toch al
vergelijkbare
Paul. Een klein momentje van reflectie is nog wel het
noemen waard; als de jonge vrouw, die van slachtoffer naar medestander
is gepromoveerd, de kamer van de stoere leider bezoekt. 'Heb je een
klein broertje?' 'Nee.' “Hoe oud ben je dan?' 'Vijftien...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten