Zo
wordt het (zie
Attack The Block) wel een overdosis
Paul-films. Al is
dit dus een ode van de meester Spielberg aan... zichzelf! (Nou ja, met
Abrams in de regiestoel.) Maar het is echt Spielberg voor en na hoor,
vermakelijk vermengd met elementen uit fifties-paranoia-sci-fi films als
The Blob. Super 8 begint erg sterk, met een even eenvoudige als
sentimentele opening zoals alleen Spielberg dat kan, om vervolgens een
groepje jongeren te introduceren die een eigen filmpje schieten.
Gebabbel over de kunst van het scenarioschrijven, allemaal erg leuk voor
de cinefiel. Vooral de regisseur is (logischerwijs?) erg goed
getroffen; een dikzak-dictator. Daarbij valt het hoofdpersonage wat in
het niet. En dat gevoel bleef ik helaas houden, een clichématig mooi
jongetje (Bieber meets een vleugje Harry Potter) dat zich aan het eind
wel érg kordaat gaat gedragen. Ik wilde 'm waarschijnlijk
Submarine-nerdier. Zijn vader, de lokale police deputy, is ook net Keanu
Reeves. Voor de krasjes in de vriendengroep zorgt Elle Fanning, die
ergens letterlijk in één schreeuw zowel een meisje als een jonge vrouw
lijkt. (Elders ligt het er maar net aan hoe ze haar hoofd draait.) Zij
is de ster-actrice van zowel de film als de film-in-film. Maar dat Super
8-gebeuren raakt na een geluidstechnisch magnifiek bruut trein-ongeluk
op de achtergrond voor heel veel actie. Met teveel overbodige flat
characters ook, één personage uit het vriendengroepje lijkt in de film
te bestaan om af en toe te kotsen... Ik schoof langzaam toch terug van
het puntje naar mijn stoel. Heel grumpy ga ik er verder niet over doen
hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten