Hoeveel
recensenten zouden gegrapt hebben dat ze sprakeloos van deze film
werden? Dat viel hier wel mee hoor, het is eerder dat voor een degelijke
film als deze de woorden gewoon niet zo makkelijk komen... Zeker het
eerste uur is wat gewoontjes. De Duke of York (Colin Firth) heeft een
spraakprobleempje, zijn pa sterft, en de eigenlijke troonopvolger (Guy
Pearce) is een Bernhardiaanse avonturier met duistere trekjes. Een veel interessanter personage eigenlijk, gaat er zomaar naar de
States vandoor, moet je ook maar durven als je net gekroond bent! Colin
"David Cameron" Firth (ik zal nooit fan worden) en Geoffrey Rush (zie foto) klikken op
dat moment in de film niet, zelfs al is dat ook niet de bedoeling.
Zeker als we terugdenken aan het veel betere
Ester Kahn, een andere Engelse mentor-film,
waarin Ian Holm schittert. Maar zie, het tweede uur wordt beter,
eigenlijk vanaf het moment dat George de Stotteraar koning moet worden,
en zelfs zijn dochtertjes voor hem buigen. (Mooi als je dat kan doen
voor je pa, hoe trots moeten alle partijen zich voelen, juist omdat hij
nooit voorbestemd was voor het koningschap.) Vanaf dat moment neemt het
sentiment toe, begint Rush echt op dreef te raken, en de laatste speech
is gewoon spannend. (Ik hoopte dat ze er GF Handel bij zouden draaien,
dat zou toepasselijk zijn, een Duitse Brit recht voor WW2, maar helaas,
Beethoven.) Timothy Spall heeft overigens een mooie kleine bijrol, als
een wel héél bekende politicus. Was trouwens allang weer vergeten dat
deze prent vier major Oscars won, weer een Oscar voor een handicap hè...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten