Consistenter
van niveau dan
J'ai Tué Ma Mère, en nóg wat stijlvoller, dat kón dus
zowaar, maar Les Amours is ook wat minder rauw. Minder persoonlijk. Dit
is wel heel glossy. Dolan houdt van mooie spulletjes; de film in een
notendop. (Ook van mooie jongens, mooie meisjes, mooie slow-motion,
mooie liedjes, mooie kleertjes.) Een jongen en een meisje raken verliefd
op dezelfde engelachtige gozer. (Zeg maar het kereltje uit
Death in Venice, zes jaar later, zie foto.) Ik meende dan ook ergens Mahler op de soundtrack
te spotten, maar kan me vergissen. Bachs bekende cello-sonates zijn in
elk geval aanwezig, en doen het ook goed als seks-soundtrack. Niet dat
er gesekst wordt met de adonis, daar is die jongen veel te
oppervlakkig/ongeïnteresseerd/
dronken voor. De twee goed bevriende
tortelduifjes hebben dat ieder voor zich totaal niet door, en doen
hilarisch veel moeite. (Letterlijk/figuurlijk hoogtepunt: Dolan die
masturbeert, met een t-shirt om zijn kop, de geur van de jongen
opsnuivend.) Ja, hij durft wel en dat momentje is wél vrij rauw. Wat in die scene helpt (of liever
eromheen) is de entree van de moeder van de jongen, gespeeld door
niemand anders dan Anne Dorval. (La Mère uit het debuut.) Dolan kan
namelijk zelf absoluut niet acteren. Ik voorspel alvast dat hij de volgende film
enkel nog regisseert. Voorlopig houd ik het hier op; het talent borrelt,
we zullen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten