Mine Vaganti

In het Italië van Berlusconi is het kennelijk nog nodig, een overdreven gay-satire die zowel homo's als homofoben op de hak neemt, als stap richting acceptatie. Curieus genoeg vermengt de film (overigens gemaakt door een Turkse Italiaan) dit element met het standaard Italiaans familie-epos verhaal, inclusief stemmige flashbacks en beelden. (Als je in Italië met een camera in de buitenlucht gaat staan krijg je volgens mij automatisch van moeder natuur een meesterlijke gouden belichting.) Een jongen komt terug thuis bij zijn pasta-dynastie, hij is van plan uit de kast te komen (ook als schrijver, vast bijna net zo erg) maar in een van de leukere scenes is zijn broer hem voor. (En krijgt pa een hartaanval.) Ook mama kan het nauwelijks geloven. Nu durft de Christiano Ronaldo-achtige jongeling niks meer te zeggen, terwijl zijn volkomen ongrappige pa hem uit probeert te huwelijken en de fabriek moet worden overgenomen. Lollig flauw wordt het pas als de vrienden uit Roma komen. Some Like It Hot de moderne twist, Vier nichten poserend als straight. Dat lukt niet als je keihard The Way WeWere begint te zingen, waarna een dienstmeisje het in een verbluffende Barbra Streisand-imitatie overneemt. (Zowaar een subtiele grap, en de leukste van de film.) Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Ha. Ha. (Wou ik zeggen, maar ik bedenk me dat het einde weer even bizar intellectueel epos doet, wat echt nergens op slaat.)