Na Matt Damon krijgt ook Jake
Gyllenhaal zijn eigen
Inception. Even lijkt
The Adjustment Bureau te
worden overtroffen, maar eigenlijk loopt het nog veel drastischer mis.
Bovendien beginnen de gladde klinische looks me tegen te staan. Niks van
de houtje touwtje charme van
Moon. (Ik herinnerde me pas achteraf dat
Source Code van Duncan Jones is, dat maakt 'm nog teleurstellender.) Een
Philip K Dick-achtig verhaal heeft een noirige setting nodig. De
premisse is onnavolgbaar, maar doet het zonder engelen. Ergens in de
nabije toekomst kan men het werkgeheugen van een dode projecteren, en
zodoende iemand anders door die laatst opgenomen 'loop' te laten, eh,
lopen. Jake Gyllenhaal is de man die dat (eerst nog van niks wetend) mag
doen. Het moment dat hij in de spiegeling van de treincoupé ziet dat
hij niet is wie hij denkt dat hij is, is fraai creepy. Typerend genoeg
wordt daar verder nooit meer bij stilgestaan. Er is een bomaanslag op
handen, en Jake moet de dader vinden. Ik dacht een tijdje dat de twist
zou zijn dat his other self de bom had geplaatst... Net als in The
Groundhog Day weet Gyllenhaal na een tijdje precies wat er gaat gebeuren
en manipuleert zo zijn reisgenoten, waaronder Monaghan als bizarre love
interest. De film faalt vooral daar waar ie geniaal had kunnen worden,
terug bij bewustzijn. Daar orakelt een gruwelijk slecht geacteerde
Frankenstein-dokter, en ontdekt Gyllenhaal hoe hij er werkelijk aan toe
is. (Met hulp van de operator, ik hoopte even dat het zusje Maggie
was.) Maar dan. De afwikkeling. (Spoilers!) Even scheert men langs een lief
After Life-einde. Heel Japans; als je je die acht minuten zo vaak over kan doen,
kun je het ook perfect afronden. Maar ja, een Hollywood-film kan niet
bestaan zonder de redding van zowel held als het meisje. En dat past
júist hier, totaal niet. Het is een schoffering van alle nerds die dit
verhaal serieus namen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten