Kijk, met een neonoir maak je me al blij. Maar met een mislukte neonoir
uit de eighties helemáál. Door de looks, de uitzinnige kapsels, en
natuurlijk de muziek. Muted trumpet, Marianne Faithfull en bovenal van
die After Hours-achtige synths + new age strijkers + galmende klik
klak-snares instrumentaaltjes. Heerlijk. Trouble in Mind is een volkomen
uitzinnige film, ergens tussen
Dune,
The Fifth Element en Verhoeven.
(Maar dan niet al te sci-fi.) De film speelt zich wel af in een
dystopische toekomst, maar het politiek gestel, blijft m.u.v. Noord
Koreaans-massaal aanwezige soldaten buiten beeld. (De soldaten stáán er
wel, maar doen bijzonder weinig.) In deze grauwe wereld arriveert Kris
Kristofferson, met zwarte Jandek-hoed en bespottelijk briljante baard.
(Zwartgrijs, maar wit aan de kin, en met daar dan een zwart streepje
doorheen.) Het is jammer dat hij kan spreken (ik kan best een plot
verzinnen waarin ie 'mute' was) want ik vind Kristofferson een
matig acteur. Nu geeft dat hier niet zo... De Hoed keert uit de
gevangenis terug naar zijn stamcafé, waar een Connie Palmen-typeje en een
verzameling Starwars Cantina-bums resideren. (Een poëtische Afrikaan
met Lupe Fiasco-bril die Solo wordt genoemd, bijvoorbeeld.) Ook een van
de Carradine-broers arriveert aldaar, met z'n engelachtige meisje Lori Singer. Als er
één rechte lijn in de film zit, is het Carradine, die arriveert als
normale jongen met Denver-kapsel, en met elke scene in de verderfelijke
city excentrieker wordt. Tot ie als Bowie eindigt.
Meer weet ik eigenlijk niet te signaleren in deze bizarre chaos. Divine
valt nog op, als slechterik. Jammer dat hij/zij stierf voor ie Little
Brittain kon zien.... (En kon guest starren!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten