Rabat

Dunya en Desie voor jongens in quarter-life crisis, dat is Rabat. Iets minder soapy (duh Dunya en Desie was een jeugdserie) maar aan de andere kant waren de twee hoofdpersonages daar intrigerender. Toch is Rabat geslaagd, al was het maar omdat het reclamefilmpjesduo Habbekrats (hier in langspeelfilm-debuut) de looks in orde heeft, glossy geschoten plaatjes, goedgekozen muziek erbij; een roadmovie is daarvoor het perfecte format. Ook ambitie is aanwezig, zo opent de film met een zwierig lang shot richting bruiloft, die dan om budget-redenen wel een beetje bedompt en klein overkomt, terwijl er toch een paar honderd gasten aanwezig zouden moeten zijn... De broer van de bruid is het hoofdpersonage, en dat is dus mr. Gouden Kalf-speech, die óf daar nog in character was, of gewoon altijd hetzelfde is, als een nerveuzig Thomas van Luyn-typetje. "De Kalf" lijkt dan ook meer eerbetoon voor de film, dan voor zijn rol. De man begint wel erg zwak, dreigt te worden weggespeeld door de flat characters die hem vergezellen, om dan alsnog in de rol te groeien. Dat heeft dan weer wel wat moois, alsof hij naarmate de chronologisch gefilmde reis vorderde zekerder van zichzelf werd. (Maar dat heeft dan weer niet veel met acteren te maken.) Hoe het ook zij, op weg van Amsterdam naar Rabat komen de drie jongens ingelaste script-momentjes tegen, en dwalen door grote steden. Pizzeria-filosofie: 'De helft van alle Italianen is een Turk of Egyptenaar.' Als de Spaanse kust is bereikt en de conflicten tot uitbarsting komen wordt de film echt goed. Meteen erna is de aankomst in Marokko ook fantastisch, het beloofde land van de reis. Je voelt het enthousiasme. Het is jammer dat de film daarna niet doorbijt en des schone illusie doorprikt; want alle problemen (uithuwelijking met name) worden grappig, maar al te galant weggewerkt. Zo had de Marokkaanse bloem Yasmine die te Rabat op de held wacht, juist wél al haar hoop op hem gevestigd moeten hebben.