Er schijnt ook een Broadway musical-versie van deze film te bestaan, wat
enigszins raar lijkt voor een variant op
Scarface. Maar 'Legs' is een
zwierende schurk, met een schare voluptueuze Italiaans aandoende dames
om zich heen. Bovendien is hij een een uitstekend danser. (Erg veel
demonstraties geeft Ray Denton daar overigens niet van.) Toch zijn z'n
schelmenstreken op de dansvloer (en in de bioscoop) gedurende de openingsfase
erg vermakelijk. Hij heeft dan nog wat van Cary Grant, als een gladjakker die zijn doodzieke broer (Warren Oates) onder de hoede heeft. Maar hoe dichter bij de mob-top,
hoe vervelender Legs wordt. Een wat al te bekend thema. Het knappe aan de film
(en van regisseur Boetticher) is dat ie er in honderd minuten een heel epos
doorheen jast, zonder dat het rommelig wordt, of onafgewerkt aanvoelt. De korte
scenes weten kennelijk toch net genoeg indruk achter te laten. De
eerste stappen als bodyguard van een bijfiguur, die zich bescheurt om
Legs' capriolen. Ook een sequentie met bioscoop-reels (tijdens een
Europa-reisje) is best uniek. (Plots 'echte' beelden.) Dat uitstapje
leidt het einde in. En denkende aan Pacino, in dit genre is de fall
vanaf 'the top of the world' - die woorden worden ook hier weer
uitgesproken - natuurlijk weer het beste. De scene waarin Legs 'kennismaakt'
met het Italiaanse syndicaat, dat bij zijn afwezigheid de boel heeft
overgenomen; scherp en spannend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten