The Strange Case of Angelica

Taai volkje die Portugezen. (Brazilianen ook trouwens, denk aan Havelange en Niemeyer.) Je moet respect hebben voor Manoel de Oliveira; die als 100+-jarige nog gewoon filmpjes staat te regisseren. Maar ja, verdient hij daarom mooie recensies? Lijkt me niet. Ik moet maar eens wat klassiekers van hem kijken, de eerste tien minuten van The Strange Case voorspellen veel fraais. In een pittoresk Portugees stadje roept iemand diep in de nacht om de fotograaf, uiteindelijk wordt een eigenzinnige Sefardische Jood opgetrommeld. (Je gaat toch meteen aan lenzenslijper Spinoza denken). De fotograaf moet mee naar een Buñueleske villa, waar familie (en bedienden en nonnen) jammeren. Hoewel zijn auto modern is, lijkt hij als het ware terug in de tijd te reizen. Een gevoel dat de film sowieso goed weet op te roepen. Tijdens de huwelijkse voorbereidingen is de bruid overleden enn ze dient nú gefotografeerd te worden. Er wordt niet veel gesproken, en dat is maar goed ook, want met elke minuut na de opening wordt het acteren slechter (dit is een schoolvoorbeeld van matige acteursregie, iedereen overcompenseert) en de dialogen in de film zijn simpelweg oersaai. Een scene aan het ontbijt is heel tekenend, het lijkt wel twintig minuten lang doelloos oudemannetjes-gezwets. En om het nog erger te maken is de fotograaf bij nadere bestudering een beetje miscast; hij lijkt wat te bol en blozend om een langzaam flippende fotograaf voor te stellen. (Of hij doet het gewoon niet goed genoeg.) Jammer.