'I
am with a small Welsh man who's doing impressions'. Leukste komedie van
het jaar. Zonder meer het hardst gelachen, tot het letterlijk en
figuurlijk wel wat vermoeiend werd. Zou het nog iets beter werken in de
serie-doses van een uur? Er had in de bios-versie een kwartier geschrapt
moeten worden. Dat het einde nog wat triestig doet is eigenlijk onnodig.
Niet dat er geen melancholie in de film zit, maar dat werkt vooral in
het begin erg goed. Steve Coogan heeft relatieproblemen, en is daardoor
gedwongen comedian Rob Brydon mee te nemen op een snoepreisje, overigens pas nadat
hij al vele vele andere mensen heeft gebeld, laat hij niet na te benadrukken.
Ondertussen probeert Coogan in de northern highlands het met ruzie thuisgelaten vrouwelijke thuisfront te
bereiken. 'I miss you baby', 'I miss you too'. Coogan: 'Good'.
Tragi-grappig. De twee mannen beginnen een haantjesgevecht, met als
speelveld niet enkel een wijd scala aan stemmetjes, - ik heb de helft
niet herkend, en tóch is het grappig - maar ook liedjes van ABBA, drugs,
terugtrekkend tandvlees, en mensen die 'Moore' heten. Ondertussen eten
ze in luxueuze restaurants, van die walgelijke arty zooi die na een
tijdje je neus wel uitkomt. 'This has the texture of snot, but it tastes
good'. Maar dat vangt allemaal niet goed in woorden wat de film zo
lollig maakt. De ongoing Michael Caine-imitaties wel. 'She was only 16
years old'! Oftewel, een ware WordFeud. 'When it gets loudly, it gets very loudly indeed!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten