La Mirada Invisible

Wat is er aan de hand met de Argentijnen? Normaal toch het toonbeeld van warmte, maar dit filmjaar op de Grunberg-toer. La Mirada Invisible is na Post Mortem al de tweede die me sterk aan onze broodschrijver doet denken. Kennelijk is de tijd gekomen dat men cinematisch de confrontatie met engerd Peron aandurft. Hier met speech-beelden benadrukt in de aftiteling. (En ook voor de hand liggend symbolisch in de film zelf.) Het hoofdpersonage is de ongereptheid zelve, een typisch film-spinstertje, jong, het haar in een knot, rigide, lerares (al is het geen piano), en bound to get raped. Zeker in de eerste half een heerlijk neurotische rol, nagels vijlen in de trein, en dwalend door de dure elite-school, waar jongens en meisjes in die goeie pseudo-fascstische Peron-traditie worden gedrild. De roman waarop de film werd gebaseerd heet niet voor niets 'Moral Sciences'. Weg met de subversieve elementen die als een kanker door onze samenleving metastaseren. Ondertussen ontwaakt de lerares heel voorzichtig seksueel, bewondert de broeierige jeugd, waaronder een Cillian Murphy look-alike, ondertussen schuilend in wc-hokjes, en steeds een intiem stapje verder gaand. Tot deze kleine erotische spelletjes als een boemerang terugslaan, en het einde weer als gebruikelijk in keiharde vernedering en geweld ontaardt. Jammer eigenlijk, want juist in de scenes nét ervoor, die zich op het snijvlak bevinden van 'is het nou teder of fout', is de film erg goed. Let bijvoorbeeld op de scene waarin een Marc Marie Huijbregts-achtige hogergeplaatste aan een lolly sabbelt, en het leraresje er ook een aanbiedt. (Als twee ondeugende leerlingen.)