Kort en klein
Amerikaans, dat eigenlijk nog korter en kleiner had moeten zijn. De film
doet zichzelf tekort door niet voor een open einde te gaan. (Da's veel
intellectueler ten slotte.) Dat ik erop zat te hopen, zegt wel wat over
het niveau, alleszins ok. Ik vind Eckhart niet zo'n interessante acteur
(kijkt altijd maar een beetje gepijnigd/verbaasd) maar hij wordt hier
gedwongen zijn uiterste best te doen om de prima Nicole Kidman bij te
houden, en het lukt. Ze spelen een echtpaar dat na een ongeluk hun enige
kind is verloren. De schuld van de hond overigens, klotebeesten zijn
het ook. Zoals dat gaat is er na de eerste crisis nu dus crisis in het huwelijk. (Ooit een
film gezien waar de ouders daarna dichter bij elkaar komen? Dat
gebeurt volgens mij ook.) Verder de bekende taferelen van vrienden die je
laten vallen en (groot)moeders die alleen aan zichzelf denken. Maar dan
begint Kidman een jongen van een jaar of achttien te volgen; is ie een reïncarnatie (Birth!) denken we dan meteen, zeker als de jongen ook nog
boeken over parallelle universa uit de bieb haalt. Maar de twist is
simpeler en in al zijn cheesyness ergens heel galant, en enkel mogelijk
in glossy filmrealiteit. Zo wordt de goeiige comic-nerds jongen een
ietwat onwaarschijnlijke redder in nood. Voor Kidman althans. De
toenaderingen tussen die twee zijn erg lief. In de laatste dramatische fase
zwelt de voor de hand liggende Arvo Pärt-achtige soundtrack wel wat
teveel aan helaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten